Hoe het moederschap je verandert

Een moeder worden heeft een grote en intense impact op je leven. Je kind is op de wereld gekomen en is nu een belangrijk deel van je leven. Heel vaak ervaar je het zelfs zo dat je kind het allerbelangrijkste is in je leven. Onbegrijpelijk voordat je een kind hebt, maar voor velen een diepe realiteit als het kindje er is.

Om de impact van het moederschap te begrijpen, kan het helpen de ervaringen van andere moeders te lezen. De New York Times sprak met 16 verschillende moeders over hoe het moederschap hen blijvend heeft veranderd. Elke moeder vat de impact van het moederschap samen in één woord, zoals vastberadenheid of focus. Hieronder bespreken we een aantal van deze verhalen. Het volledige stuk kun je hier vinden.

Voor het eerst in mijn leven was ik bang om te falen

“Door mijn eigen moeilijke jeugd was ik vastbesloten het anders te doen, om mijn kind het thuis te geven dat ik zelf had willen hebben,” vertelt Nikole Hannah-Jones, een journalist bij de New York Times, die een Pulitzer Prize won voor het 1619 project. Vanaf jonge leeftijd was ze vastberaden om te slagen en om haar eigen toekomst te bepalen.

Op het moment dat ze zwanger was, kondigden de eerste angsten zich al aan. Ze voelde een gespannenheid, gedreven door een angst dat ze het moederschap niet aan kon, dat ze fout op fout zou maken. De vastbeslotenheid en het zelfvertrouwen die tot dit moment haar leven hadden gekenmerkt, voelden nu voorbarig. Een ander leven was van haar afhankelijk. Een andere persoon zou al haar fouten zien en negatief beïnvloed worden door deze fouten.

Nikole houdt vast aan de hoop dat haar dochter genade zal tonen voor haar fouten als moeder. “Als kind vond ik hoop geen nuttig iets. Maar nu ik zelf een kind heb, voelt het vaak alsof hoop het enige is dat ik heb.”

Het is makkelijker geworden om hulp te accepteren

“Ik leer dat ik om hulp kan vragen zonder het gevoel dat ik een mislukking ben,” schrijft Natasha Deó, een succesvolle auteur. Een gevoel dat velen onder ons wel zullen herkennen, verwacht ik. Je doet het liefst alles gewoon zelf, of tenminste samen met je partner.

Natasha vertelt dat ze van buitenaf gezien werd als een soort superwoman, onder andere omdat ze een gehandicapt kind grootbrengt. Maar, zegt ze, het “moederschap vraagt van alle moeders om elke dag onze zwakke punten te overwinnen.” Voordat ze moeder werd, klonk het zielig om hulp aan anderen te vragen.

Haar trots stond in de weg. Voor een Amerikaanse, zwarte moeder liggen de zaken zelfs nog gevoeliger, helemaal als zo’n moeder van hulp afhankelijk is. Maar het moederschap is hierin ook een wijze leermeester. “In de rol van moeder voel ik me vaak minder dan volledig, maar weet ik dat dit OK is. Ik kan andere helpen en ook zelf om hulp vragen.”

Natasha legt uit, “Het moederschap is niet bedoeld voor een moeder alleen, of voor een vrouw en partner alleen. Moederschap is een gemeenschap van helpende handen, handen waar we ons soms naar moeten uitstrekken.” Het vragen om hulp is dus geen teken van zwakte, maar komt uit een plaats van nederigheid en overgave.

Ze komt hier op een belangrijk punt, denk ik: om hulp vragen is iets waar vele moeders en vaders zich in kunnen verbeteren. En dit is ook een les voor de mensen die om ouders heen staan, helemaal als de kinderen nog jong zijn: biedt hulp aan, zonder voorwaarden, met veel liefde.

Ik leerde om nee te zeggen

Casey Wilson was een persoon die altijd overal graag “ja” op antwoordde. Ze noemt zichzelf een “yes person.” Ze deed de dingen die anderen niet graag deden, waar ze voor terug deinsden. Heel vaak zei ze ja tegen verzoeken waar de meesten nee terug hadden geschreeuwd. Maar toen kreeg ze kinderen en werd ze een moeder.

“Opeens kwam ik helemaal niet meer toe aan de meeste zaken die het belangrijkst voor me waren: werken, mijn huwelijk versterken, mijn dierbare vriendschappen onderhouden, vechten voor verandering en het kijken naar elke aflevering van “The Real Housewives.” Alleen dat laatste kwam ze nog aan toe, zegt Casey gekscherend.

Het werd heel duidelijk dat ze moest bepalen wat echt belangrijk was in het leven. Wat was daadwerkelijk noodzakelijk? Ze gebruikte de Marie Kondo methode (alleen die dingen behouden die vreugde geven (“that spark joy”)) om te bepalen welke sociale aangelegenheden nog doorgang konden vinden. Eigenlijk keek ze kritisch naar alle zaken voorbij het moederschap.

Het blijft lastig voor Casey om nee te zeggen. Maar het moederschap dwingt je om keuzes te maken en om beperkingen te accepteren. Ze sluit af met prachtige woorden die ik even in het originele Engels neerzet:

“There’s only so much time. We must say no in order to say yes to what is most essential.

Until the time comes to say goodbye.”

Met andere woorden: “Er is maar beperkte tijd beschikbaar. We moeten nee zeggen om ja te kunnen zeggen op wat het meest essentieel is. Tot de tijd komt om afscheid te nemen.”